İlk Karne !

  Elinde çantasıyla sabah erkenden evden çıkıyor, gülümseyerek bana el sallıyor ve sonra aniden asansörün kapısından geri kucağıma koşuyor,sarılıyor,öpüyor ve "seni seviyorum annecim" derken koşarak asansöre biniyor.Bende ardından öylece bakarken..o an nasıl hissettiğimi çoğu anne anlar eminim,tarif bile edemiyorum çok yoğun,çoşkulu,hüzünlü,gururlu.. 

Ellerimin arasından kayıp giden her anı yakalamaya çalışıyorum,gülüşünü ve gamzelerini hafızama kazıyorum.ç çocuk! Kaybetme korkusu,aşk,sevinç hepsini bir arada yaşayabilmek mi annelik,aynı anda? O sürekli büyüyor ve bak ilk karnesini aldığı gün geldi ve uzattığı bir kağıt parçası değilde ilk çocuğu sanki:))) Teyyyy aklımdan neler neler geçti o bana doğru yürürken.Ahh be çocuk ahh senden önce böyle şeyler yaşayabileceğimi söyleseler güler geçerdim..yavaş büyü,dur biraz..

Karne dediğin bir sanatsal dosya nasıl özenli,nasıl tatlı! Ömürlük saklamalık fakat çok gıcık biiişiy var,o gün,tamm o gün(!) temiz kalan tek üstü giydirip okula gönderdiğim gün,hiiiç sefmediğim,babasının aldığı febeli sweet ile çekilmiş karne resmi..yok artık! Yani bu kadar olmaz aaaa:(( Neyse boyu kadar kesilmiş bir ip,parmak izi,yaptığı ilk aile resmi,en sevdiği pilates hareketinin fotosu vs..neler neler var.

Not: Bugün tatil bitti ve okula döndü.Ben rahattt rahaat sporumu yaptım,duşumu aldım,yeşil çayımı içip kitap okuyorum,bugünde bana tatil! 1,5 saat sonra minnak geldimi biticek o yüzden ben kaçar:)