Yetişememek

  Bu resimden benim gibi rahatsız olanlarınız vardır mutlaka.Parmak kaldırın bakimmm:) Anneyiz biz robot değil,herşeye yetişmek zorunda değiliz!  

Birazcık yoruldum desen, "Annesin sen yaparsın" diye bir gaza getirmeler falan yok mu? Bu tarz tanımlar anneler üzerinde sadece psikolojik baskı ve yetersizlik kaygısı yaratıyor.Ve sayelerinde artık "süper anne sendromu" diye bir hastalık var.Aaa unutmadan birde toplumumuzda "saçını süpürge etme" diye bir tabir vardır kii o en kötüsü.Herşeyden vazgeçince daha iyi anne olduğunu söyleyenler çok tabi.Onlarla görüşmemek en iyisi.

  Sabah ayılmak için kahvemi yudumlarken (kendime böyle bir mug yapayım bende) gün içinde yapılacakları düşündükçe, kendini klonlamak isteyen bir ben değilimdir sanırım.Yalnız bunların sorumlusu tabiki çocuğum değil! Hayatımda nelerin değişeceğini bilerek onu dünyaya getirdim.Bunlar belki şehir hayatının hızından, belki giderek artan sorumluluklardan, belkide artık yaşımın ilerlemesindendir bilemiyorum.. 

  Arada bir asfalyalarımıda attırdılar mı tam oluyorum:) Bak şimdi, çocuğunu annesine emanet etmiş,mağazalarda restaurantlarda fink atan arkadaşım bana telefon açmış diyor ki "canıııım valla çok zormuş çocuklu hayat, kocamla haftada bir kere ancak dışarı çıkabiliyoruz." "Yahu ben 2,5 sene oldu daha kocamla bir kere dışarı çıktım sen ne diyon kadınnnn" desem mi? Yok bence o enerjiyi kahve siparişime saklayım:) 

  Ama sende bıktın değil mi sevgili bıloggırım? Hem her türlü imkana sahip,sülalesi yanında olup yakınanlardan hemde "süper anne" gibi gözüküp bunu yarış haline getirenleri görmekten artık bıkmadık mı? "Yetişemiyorsan sorun sende şekerim" alt mesajı veriyorlar resmen.Şimdi çalışan/çalışmayan anne ayrımı yapmıyorum ama yardımcısı olanların da yada kayınvalide,anne,teyze,kardeş gibi imkanı olanların "zamansızlıktan" dert yanmasını hiiiiç anlayamıyorum! Yalnız olanlar naapsın hanımlar? Şükredin ki çocuğunuzu bir iki saatte olsa emanet edebilecek yakınlarınız olduğuna.Bu nasıl bir nimettir bilmiyorsunuz.Sadece çocuk emanet etmek değil konu.Şahsen ben çocuğumdan ayrı kalmaktansa dışarıdaki herhangi bir işimi (market alışverişi,fatura,pazar,terzi,kargo...) halledecek biri olsa daha mutlu olurum.Evet böylede acaip bir insanım:))

  Kendi kendime bir düzen oturtmuştum ama gün geçtikçe,işler çoğaldıkça artık bazı şeylere yetişemiyorum.Eşimle iş bölümümüzde var ama bazen iki tane ben olsaydı diyorum:) Yinede taze anne olduğum dönemlere göre daha iyiyim.

  İlk zamanlar bebekli hayata alışma şoku,diş çıkarma,hastalıklar falan derken duş almak bile lüks oluyordu ama zamanla herşey yerine oturdu.Sadece "anne" olmadığımızı ne kadar erken fark edersek o kadar iyi oluyor.Kendi ihtiyaçları olan,hobileri,istekleri olan bireyler olduğumuzu.. Ben biraz geç fark ettim:( Artık kendime de bir şekilde vakit ayırıyorum.Bunu hepimiz yapmak zorundayız."Bulaşıkları sabahta kaldırsam olur,duşa girip keyif yapıcam" yada "ütü de beklesin amannn,sahilde biraz daha oturalım" diyebiliyorum.İnternete daha az giriyor daha çok kitap,dergi okuyorum.Zaten birde sosyal medyada herşeye yeten,ordan oraya gezen,fit,bakımlı,çocukları uslu,yemek yiyen,üst başları ve evleri tertemiz,süslü püslü sunumlar yapan,çocukları her daim güleryüzlü,bağırmayan falan kadınları görünce...... Ama Blogcu Anne ne güzel dedi geçen gün "o kadınlar var ya onlar aslında yoklar" diye:) Düşününce zaten imkansız olduğunu anlıyor insan.O yüzden daha gerçekçi olanları kendimize örnek almalı ve oksijen maskesini önce kendimize sonra çocuğumuza takmalıyız ki hep beraber yaşayalım!