Bu konularda Adale Faber bana yol gösterici oldu."Çocuklarınıza erken yaşlardan itibaren seçenek sunarak,seçim yapmasına izin verin.Öneriler sunarak işlerini kolaylaştırmak yerine kendinizi tutun,kendi çözümlerini bulmalarını teşvik edin."
Özgürlükleri için imkan tanıdıkça,sorumlulukların arttığını,istenilenlerin yerine getirildiği durumların çoğaldığını rahatlıkla gözlemleyebiliyorsunuz.Ben yaşına uygun yapabileceği herşeye izin veriyorum.Çok rahat davrandığımı söyleyenler var.Kibarlıklarından böyle dediklerinden eminim:) "ne biçim anasın lan,bir bak şu çocuğa" dediklerini tahmin edebiliyorum.Çünkü çoğu zaman benden önce çocuğumun yanına koşma,yanlışını düzeltme uğraşı içindeler.Babam artık durumu kabullenmiş, panikleyip koşan annemi kolundan tutup durduruyor.Eşimleyse resmen çatışma yaşıyoruz "bi bak şu çocuğaaa" diye.Ama İce dönüp "anne yeaa ne var" diyor.Meali "ne var yaa ben hallediyorum işte."
Aşılması gereken engelleri onun için halledersem, ona mücadele edeceği hiçbirşey kalmaz ise, problem çözmeyi nasıl öğrenecek? Başarısızda olabilir ki olsunda.Tabi üzülürüm ama her başarısızlık bize farklı birşey öğretir.
Muhakkak anneyken herşey daha zor.Pamuklara sarıp sarmalamayı arzuluyor,zarar görmesinler istiyoruz.Mümkün olsa keşke ama değil.Öyleyse çocuklarımızın güvenliği için önce onlara güvenmeliyiz,başkalarına değil!!! Gerekeni öğretip,izlemek,fiziki durumuna uygun sorumluluklar vermek görevimiz.Onun güvenliği için panik ananeye,servise binmesini sağlayacak ablaya,okulda arkadaş sorununu çözecek öğretmene,kreşte tuvalete götürecek yada yemeğini yemesini sağlayacak sorumlu eğitmene mi güvenmek istersiniz? Yoksa yabancılar ile gerekmedikçe konuşmayacağını bildiğiniz,çakmağı kullanmanın sonuçlarını bilen,bilmediği şeyleri yemeyecek,trafik işaretlerine uyacak,tehlikeli durumları/kendine zarar verecek davranışları ayırt edebilen bir çocuk mu?Ben anne olarak çocuğuma rehberlik etmem gerektiğini düşünüyorum,gereken yerlerde yönlendirmeler de yapabilirim.Ama problemini çözmemeli,aşması gereken engeli kendi görmesine müsade etmeliyim.Yanii sevip, kaygılanmayı normal standartlarda tutmak lazım.Başarabildiğim kadar da yapmaya özen gösteriyorum.Yalnız etrafta öyle anneler var ki çocuğunun vahşiliğinden hoşlanan, bazen (yeni olduğumuz ortamlarda ve parkta) kontrol halinde ardından dolanıyorum.Ufacık çocuklara müdahele eden büyüklere şaşıyorum; "sen in salıncaktan hadi birazda benim kızım binsin" gibi.Bazen fiziksel müdahele edip çekiştirebiliyorlar bile.Ayyy zor iş valla dengede tutabilmek.Çocuklarda ailenin müdahele edeceği zamanı ve kendi çözmesi gereken durumları zamanla ayırt edebilecektir diye umuyorum.
Bireyselleşmesine imkan vermediğimiz çocuklar zamanla öyle hazırcı oluyorlar ki,bizler herşeyi hatırlatmak zorunda kalıyoruz.Söylemezsen dişini fırçalamaz,odasını toplamaz,çantasını hazırlayamaz,ödev yapmaz.Yemeğini yedirmeni bekler,üstünü giydirmeni bekler,saçını taramanı bekler,masadan tabağını kaldıramaz..Korunmaya alıştığından kendini savunamaz! Nede olsa arkadaşı ile kavgasını çözecek annesi,kötü notun hesabını soracak babası vardır.Temiz olmayacağını düşünerek yıkanmasına yardım et,tam doymayacağını düşünerek yemek yemesine yardım et,ödevleri eksiksiz mi kontrol et,arkadaşıyla sorunu olduğunda çözmeye çalış..ee bunlar onu korumaz ki!
"çocuğumun iyiliği için" dediğimiz durumlar çoğunlukla onların özgüvenini köreltici davranışlar oluyor.Biz "ben yapınca herşey daha kolay","ayy kıyamam küçük daha" dedikçe günlük yaşam becerilerinin gelişmesine engel oluyoruz.Sonra büyüyorlar ve arkalarından "hadii hadii" diye dolanıyoruz.
Misal annem ve kardeşim arasındaki ilişki tam olarak böyledir:( Zaten merak ediyorum aynı ailede büyüyüp nasıl bu kadar farklı olabildik? Ohoooo bir bir yazicimmm anne bize neler yaptığını:))) Hayır İce da alkış bekler oldu sayelerinde.Ooooo saat dedi alkışşşşş,yapbozu nede güzel yaptı alkışşşş,tabağını bitirdi alkışşşş.Çocukta öğrenmiş ama, benden yada babasından böyle bir beklentisi yok ama dedesinin evine gittimi..offf:(
Herkesin görevinin belli olduğu ailelerde ise sorumluluk sahibi çocuk yetiştirebilmek daha kolay.Çocuk, babasının masayı kaldırmaya yardım ettiğini görünce örnek alır,kirlilerini ortalığa bırakmak yerine banyoya götüren babada ıyı ornek dimi:) Eşimle, çocuk büyütürken anlaştığımız nadir konulardan bu.Derli topludur,yemek yapar,temizliğe yardım da eder duruma bağlı,meyvesini suyunu kalkar kendi alır(annesinin hizmetine alışmış,karısından da aynı muameleyi bekleyenlerden değil çok şükür).Oğlanda sürekli babasını takipte.Ayakkabısını çıkartıp ayakkabılığa yerleştiriyor,tabağını mutfağa götürüyor,kıyafetlerini dışardan gelince kirli sepetine götürüp atıyor:)En ufak çöpü bile asla yere atmadığımı,çöp kutusuna götürdüğümü izliyor.Davranışlarımız,sözlerden daha önemli!
Fazla müdahele etmemek,aşırı hoşgörülü yada kayıtsız olmamak,her isteğini yerine getirmemek,çevreyi onun adına kolaylaştırmamak için dikkat ediyorum.En çok yapılan yanlışta, ağladıklarında yeterki sussun diyerek mantıklı-mantıksız isteğini yerine getirmekmiş."Yeteri kadar ağladığımda istediğimi yapıcaklar" diye koşullanıyormuş akıllı bıdıklar.Ben kayıtsız kalabiliyorum da eşim ağlamasına dayanamıyor.Annem zaten kendini adamış,tam anlamıyla hizmetine sunmuş durumda..Tamam hiçbirimiz mükemmel değiliz de bu konular daha bir hassasiyet gerektiriyor,bu sebepten hemen müdahele ediyorum.
Çok uzattım ayol..neyse anneler napıyoruz; bireyselleşmesine izin vericez,güvendiğimizi belli edicez,gelişimine uygun sorumluluklar vericez ve verdiğimiz sözleri tutucaz.Sonrada dua edip bekliyiciğiiz bakalım sonuç ne olucak diye:)))
