Oğlumm seni çok seviyorum.Ne kadar kızarsam kızayım,herşeyden herkesten çok seviyorum,kıymet veriyorum.Ama yorgunluk,uykusuzluk,evdeki gerginlik,senin sabırsızlığın,benim arnavud damarım derken sesim yükseliyor:( Hiç bir normal(!) anne çocuğuna bağırmak,onu kırmak istemez.Ayrıca bağırmakta psikolojk şiddet ve hiç hoş değil! Çoğumuz bunu yapsada,isteyerek değil biliyorum.En azından dışarda yada birilerinin önünde böyle bir an yaşamadık bunada şükür.
Sorunlarda genelde ilgi istediği için olsada,anlamsız sinir krizleride yaşamıyor değiliz.Abartılı çığlıklar offf ki ne offf.Ses denemeleri,hep yükseğe daha yükseğe.. Normal halinde ise mutlu ve kendine yeten bir çocuk.Sevgi pıtırcığı gibi,sarılır,öper,şımarır,sokulur tabi aynı zamanda dur durak bilmez.Bende cool bir insan olsamda sinirliyimdir maalesef.Çoğu zaman övündüğüm genlerim beni bu konuda yarı yolda bırakıyor.Tebikiside benim suçum değil genlerimin:)
28 yaşındayım o ise henüz 16 aylık! Sakin kalan taraf ben olmayılım.Mantıklı olmasını bekleyemiyeceğim kadar küçük.Ama bacak kadar boyuyla asfalyalarımı attırıyor.Sabrımın sınırlarında dolaşıyor,zorluyor..Ben ona bağırsam o bana daha fazla bağırıyor.Güleyimmi ağlayımmı bilemiyorum.Hemde işaret parmağını yüzüme sallayarak.Evimizde bu hareketi yapan kimsede yok ki,nerden gördüyse artık.
Genelde istediklerimi yapmadığı için,hayırdan anlamadığı için ama daha çok babasına olan sinirim ve bir türlü adet olamayışım yüzünden olduğunu fark ettim dün gece:( Bu sabah ben sakindim oğlumda gayet sakin ve mutluydu.Demekki "happy mom-happy velet;)"
Şimdi daha da sakin olmanın yollarını arıyorum.Kişisel pek bi geliştim bu aralar:)Bolbol çocuk gelişimi kitapları,makaleleri okuyorum.Çocuğunuza sınır koyma,scream free paranting,mahallenin en mutlu yumurcağı,sakin yavas evebeynlik vs..Sizlerede sinirliyim ama "öncelikle sakin kalınız" diyen aklınızı yiyim.Onu bende biliyorum ama nasıl olcak onu bilmiyorum.Yoga yapın,örgü örün,bulmaca çözün ne yahu? Yoga uykumu getiriyor,örgü örsem nerde kullancam,boşuna yaptığımı düşünür ki zaten beceremez daha çok sinirlenirim.Koşu bandına bile çıkmıyorum bu yüzden,çemberde koşan hamster gibi.Gözümü kapatıp sayı saymaya başlasam oğlan o arada kayboluyor,bir bakıyorum ki dolaplara tırmanıyor.
Eşime göre şekeri bıraktığım için olmuşmuş bu sinir hali.Hani bende biraz çocukla ilgileneyim,sen dinlen ne bileyim bir yürüyüş yap gel falan yok,akıl veriyor birde.Camı açıp soğuk havada kendime geleyim desem havada ısındı.
Ohhhhh işte buuu,düşündüm düşündüm şikayet edicek başka birşey kalmadı,tamam rahatladım:) Bir haftadır falan evdeki durum bu maalesef.Evet belki çok yaşanmadı bu durum ama yinede suçluluk duyuyorum.Kitaplardan birinde "hayatımızda başarısızlığımızı kaldıramıyacağımız tek alan evebeynliktir" diyor!
Bende hatamı kabul ediyorum oğlum.Hem senin yüksek enerjini kanalize ediceğim bir uğraş bulucam hemde kendime odaklanıp sorunlarımı senden uzakta tutucam.Bir dahada elimden geldiğince sesimi yükseltmiyicem.
Küssem işe yarar mı acep:)))))
tekrar merhaba :)
YanıtlaSiloğlum ege de bu ay 16. ayına girecek. ve senin de bu dönemde yaşadığın ve çözüm yolu aradığın sinire sahibim ben de... hemde tatlı yediğim halde, onunla bir ilgisi yok demek ki ;) saydığın kitapları okusam da ve oğlumun mantıksız yaptığı her harekette ' kızım o daha 16 aylık bebe, hem ne diyordu mahallenin en mutlu yumurcağında o bir şempanze henüz' diye hatırlatsam da kendi kendime sinirim geçmiyor ve hatta bir kaç kez yüksek sesle söylenmiş olabilirim. bir de nasıl duygusal bir yengeç burcu oğlum var... sesim yükseldiğinde sanki tramva geçirmiş gibi öööölece kalakalıyor. kendimi nasıl kötü hissedip vicdan yapıyor ve hüngür hüngür ağlıyorum sonrasında... ay bu annelik ne fena bişeymiş. bişeyleri yanlış yapacak ve bebeğimin özgüvenini kıracam ya da ne bileyim sonrasında içinde iz bırakacak bişeyler yapacam diye çok korkuyorum.
evet bir şekilde sakin olmayı öğrenmem lazım benim de... gerçi ben bu sinirimi annemden bana geçen öğrenilmiş sinir halleri diye düşünüyorudum ama yazını okuyunca sanki normal gibi geldi.
nasıl, bir yol bulabildin mi kendini kanalize edecek? sakinleyebildin mi... (kendime çıkış yolu arıyorum da :) )
sevgiler...
Merhaba:) normal tabi tüm sorumlulukları bizim üzerimizdeyken birde iyi anne olma baskısı,çocuğunda tükenmeyen istekleriyle buluşunca hooop sinir artıyor.bağırsamda olumlu sonuç alamadığımı,birde çocuğun ozguvenının kırılacagını sürekli tekrar ettım kendıme napim tabi bu çözüm değil sadece rahatlamak için.haftanın üç günü spora gidince enerjisi normal seviyelere ınmeye basladı.hergunde bır sabah birde aksam üstu parka çıkararak yoruyorum,evdede minderlerden fln parkur yapıyorum fizijsel olarak yorulunca zaten sakinleşiyorlar.bu benim içinde geçerli daha erken kalkıyor ve 4 gün egzersız yapıyorum artık.kendimi iyi hissettikçe daha mutlu ve sabırlı olmaya başladım.aktivitelerde çocugu zorluyormuş onu fark ettım,yapamadıgı seylere sınırlenıyordu.artık sadece ılgı duydugu şeyler ile vakit gecırıyoruz.kamyon kepçeli yapboz,kitap,oyuncak,boya ama sadece onun ıstedıklerıyle ilgili oldugu için oturup oynuyor. Tek doğru yok tabi annelikte sürekli çözüm arıyoruz:)biri bitse başka birşey başlıyor..
Silhaklısınız hiç bir işe yaramıyor bağırmak ve onu öyle o halde görmek daha da üzüyor beni...
YanıtlaSilspor çok iyi bir çözüm aslında kendimiz için. çalışan bir anneyim ben ve spor için vakit bulamıyorum. ege uyuduktan sonra da pestilim çıkıyor malesef... başka yollar bulmak lazım...
cevabınız için teşekkür ediyorum...
sevgiler...
Çalışan anne ahh allah kolaylık versın size.bn henuz işe dönmediğim için rahatım tabi.ama pestiliniz çıksada gercekten işe yarayan tek şey soyleyım uyku oncesı yogası.sadece birkaç hareket ve 10dk anca tutar.bel ve sırta cok ıyı gelır ve dınlenmiş uyanırsınız.işe yaramıyor dıyen gormedım daha aklınızda olsun.
SilSevgiler