Düşe Kalka Büyüyoruz

   Son zamanlarda ülkede ardıardına yaşanan olaylar insanımızı daha paranoyak hale getirdi:(Gerçi haklılar da çünkü kimselere güvenemiyeceğimiz noktaya geldik artık.Çocuklarımızıda kendi kaygılarımız yüzünden daha korkak büyütüyoruz herhalde..Parkta biri çocuğumu sevmeye yanaştığında "noluyoz bilader" diyesim gelmiyor değil hani.Ama mümkün olduğunca serbest bırakıyorum.Alman modeli kadar serbest olmasada oluyo işte artık,burası evropa deilki anacım ben napim..Ama yaşına uygun serbestlikleri sağlıyorum.

  Parkta,bahçede,avmde arabaya mümkün oldukça koymam oğlanı,yürüsün isterim.O da zaten koşturup durur,düşer kendi kalkar falan.Tabiki ben yanındayım bakıyorum çocuğuma,merdivenlerden yuvarlanmasını izlemiyorum ya.Ama teyzeler,amcalar,ablalar bitiveriyor hemen yanında "ayyyy düştüüü","anaya bak kaldırmıyo","tut çocuğuu tuttt"... Yahu kendi çocuklarınızı "düşersiinnn","düşersin evladım koşma","ayy gitti çocuğun kafası","acıyomuu annemmm" diye büyütmüş olabilirsiniz amenna ama altı üstü ayağı takılıp sendeleyen ve yerden destek alıp kendi kalkabilen çocuğun etrafına niye doluşuyorsunuz?Yanında biri olmasa tamam ama var dimi,dikiliyoruz başında "hadi oğlum kalkabilirsin" diyoruz.

 Aşırıya varan korumacı tavırlar yüzünden özgüvensiz çocuklar yetişiyor.Çocuğu tehlikelere karşı korumak ve ona yardım etmek arasında fark var.Yalnız yardım demek çocukların kendi yapabilecekleri şeyleri sizin yapmanız değil!Büyüklerimizin ve korumacı evebeynlerin yardımları genelde çocukların becerilerinin gelişmesini engeller nitelikte oluyor.

  Ne yapmamız lazım?Meselaaa kimseyi yargılamamak,saygı duymak ve çocukları biraz rahat bırakmak lazım! 

  Kendi kendilerine yemek yemelerine izin vermek,düştüğünde kendi kalkabilmesini beklemek,kıyafetlerini giyip çıkarmasına izin vermek gelişimlerini destekler nitelikte davranışlar.Hissettirmeden kontrol edip,yapabileceği işlerde onları serbest bırakmak da özgüvenlerinin gelişimi açısından önemli.Çocuğa sürekli müdahele edip,özgürlüğünü kısıtlayıcı tavırlar sergilemek onların kendini tanımasını engeller.Korumaya çalışırken aslında dış dünyaya karşı korumasız bırakır."Sen küçüksün daha","sen yapamazsın dur","ayy o bilemez daha ablası" sözleriyle, yapabileceklerini farketmelerini engellersiniz ancak.Karşılaştığı zorluklar ile başa çıkamayan çocuklar işte böyle yetişiyor.

  Benim en çok gördüğüm şey de çocuğuna sürekli hizmet eden anneler.Hepimizin çevresinde hem böyle yapıp, hemde sorumluluk almayan çocuklarından şikayet eden birileri vardır.Özelliklede erkek çocuklarına hemde her yaşta hizmet edenleri anlayamıyorum ben.Başkalarına bağımlı bir çocuk yetiştirme konusunda doğru yoldasınız efenim..

  Ben şimdilik banyoya tabure koyup musluğa uzanabilmesini sağlamak,istediği zaman kendi gidip içebilsin diye mutfakta erişebileceği bir masa üzerine suyunu bırakmak ve kitaplarıyla oyuncaklarını ulaşabileceği yerlere koyarak destek veriyorum.Yemeğini kendi yiyor (bu konudada dertliyim yazıcam bundan sonra),kıyafetlerini giydirip çıkartırken bana yardımcı oluyor,bulaşık makinasını boşaltmama ve çamaşır asmama yardım ediyor ve bunlar o kadar hoşuna gidiyor ki oyun zamanlarından daha çok eğleniyor..

  Karşılıklı güveni oluşturabilmek en iyisi bence.İhtiyacı olduğu zaman benden yardım alabileceğini bilmesi önemli.Bunun dışında gözetimli serbestlik:))